"B'aiat una borta un'àrbore chi fit solu in-d una tanca manna manna. Su sole lu caentabat, su bentu lu carinnabat, ma nemmos li faveddabat. Issu fit tristu, semper tristu.
"Ma non bi benit nemmos a inoche?" si dimandabat.
Una die sa pica, bolande in cussos trettos, biet s'àrbore lacrimande.
"Proite ses goi tristu?" li dimandat.
"So inoche solu solu, chene cumpannia!" rispondet s'àrbore.
"Appo cumpresu! - narat sa pica - Ja ti la batto deo sa cumpannia!".
Sa pica bolat a su buscu e mutit tottu sos puzones chi addóbiat: àtteras picas, gardaneras, istúrulos, furfurajos e fintzas unu corbu, semper in gherra chin sos àtteros.
Tottus fachen sa pache tra issos e bolan, unu iffattu 'e s'àtteru, sichinde sa pica.
Commo s'àrbore est prenu 'e puzones, no est prus solu: dae manzanu a sero b'est sa música de chentu boches e s'allegria de chentu bolos e jocos!
Ajó... ajó... ajó!
Dae, benie a jocare!
Dae, fachiela sa pache!
Benie a inoche a jocare
e jocamus tottu in pare
